متخصص ارتودنسی در تهران ، دکتر فرهاد صدرالدینی
متخصص ارتودنسی در تهران ، دکتر فرهاد صدرالدینیمتخصص ارتودنسی در تهران ، دکتر فرهاد صدرالدینی
متخصص ارتودنسی در تهران ، دکتر فرهاد صدرالدینیتشخیص در ارتودنسی
تشخیص به معنای تعیین و مشخص نمودن ماهیت یک بیماری می باشد در ارتودنسی آنچه به عنوان بیماری شناخته می شود یک به هم ریختگی یا عدم هماهنگی دندان ها می باشد که اگر چه بیماری نیست ولی متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) می داند باعث مشکلات زیبایی و جویدنی می شود که می تواند آن را به صورت یک مشکل ناتوان کننده عنوان سازد
به منظور تعیین ویژگی های ناتوان کننده مشکلات ارتودنسی لازم است وضعیت صحیح شناخته شود درک این مساله برای متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) ضروری است که وضعیت صحیح در طبیعت یک محدوده می باشد و وضعیت نرمال یا طبیعی یک نقطه نیست ( افراد با مشخصات متفاوت می توانند در محدوده طبیعی و بدون مشکل ارتودنسی قرار گیرند )
از نقطه نظر زیبایی متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) در گذشته اساس تشخیص خود را بر مبنای اندازه گیریهای رادیولوژی قرار می دادند که در دهه های گذشته از نمونه های جمعیتی نامشخص بوده اند به دست آمده است مقدار عددی مطلق اندازه ها القا کننده درمان نمی باشد بلکه تفسیر دقیق این داده ها و تمام اطلاعات به دست آمده از معاینه کلینیکی ارتودنسی و سایر مدارک درمانی بیمار است که بیان گر مسیری برای نیل به طرح درمان صحیح ارتودنسی می باشد
در ارتودنسی به منظور نیل به یک تشخیص صحیح بیمار به عنوان یک مجموعه و به طور کلی مورد ارزیابی قرار می گیرد هر فاکتوری که ممکن است جزئی از علت مشکل یا در آن دخیل باشد یا اینکه درمان ارتودنسی را تحت تاثیر قرار دهد مورد بررسی قرار گیرد متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) در این روش اطلاعات را از طریق تاریخچه پزشکی و دندانپزشکی معاینه کلینیکی و مدارک که شامل قالب ها و عکس ها و رادیوگرافی می باشد جمع آوری می کند
تشخیص و لیست مشکلات مبنا و اساس اهداف درمان ارتودنسی می باشد و طرح درمان ارتودنسی که متعاقب آن ارائه می شود به طور اختصاصی منطبق با نیازهای هر بیمار است متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) باید تلاش کند که از قرار دادن همه بیماران در یک طبقه و گروه خاص اجتناب کند چرا که در این روش تشخیص ساده انگاشته شده و منجر به اتخاذ درمان های استاندارد شده مشخصی برای همه بیماران می گردد
متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) می داند از دیدگاه اهداف درمانی ارتودنسی یک یا چند طرح درمان مختلف را می توان تعیین کرد به نحوی که هر کدام اساسا به سازمان دهی توالی شیوه ها و روش هایی که برای نیل به اهداف مطلوب مورد نیاز است کمک می نماید رضایت آگاهانه بیمار ارتودنسی که مشتمل بر توصیف مزایا معایب و خطرات هر کدام از طرح درمان ها م باشد در نهایت تعیین کننده انتخاب درمانی نهایی است
متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) مجبور است در محدودیت و الزامات خاصی که توسط عوامل مختلف ایجاد می شود عمل نماید محدوده بافت نرم فقط امکان مقدار خاصی تصحیح را فراهم می سازد در موارد نیاز به حرکات عمده ارتودنسی ممکن است از سایر انتخاب های درمانی مانند جراحی استفاده شود که اگر چه این روش توانایی ایجاد حرکات وسیع تری را دارد ولی این توانایی باز هم توسط محدوده بافت نرم محدود می گردد در کل با توجه به کلیه محدودیت ها هدف نهایی در ارتودنسی نیل به بهترین تعادل زیبایی دندانی فکی می باشد
برگشت نتایج در ارتودنسی
فاکتور های بیولوژیک و مکانیکال زیادی میزان حرکت دندان در ارتودنسی را تعیین می نمایند چنین محیط فیزیولوژیک دینامیکی پیچیده ای نیز میزان برگشتی که متعاقب تکمیل درمان ارتودنسیرخ خواهد داد را مشخص می سازد برگشت را می توان به صورت تمایل طبیعی دندان یا دندان ها برای باز گشتن به موقعیت أولیه قبل از درمانشان در قوس دندانی تعریف کرد متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) می داند که عموما میزان حرکت ارتودنسی فعال دندانی به میزان زیادی با امکان برگشت ارتباط دارد ( به عبارت دیگر مشکلات بیشتر منجر به تمایل بیشتر به برگشت نتایج درمان ارتودنسی می شود )
فاکتور های درگیر در برگشت کلینیکی ارتودنسی عبارتند از مدت زمان اعمال نیرو یا فاصله ای که دندان حرکت می نماید همچنین نقش ألیاف لثه ای و دوره زمانی تغییرات استخوان متعاقب حرکتارتودنسی دندان نیز در مقدار نهایی برگشتی که روی می دهد حائز اهمیت می باشد میزان برگشت حرکت ارتودنسی در طی یک دوره حیاتی از زمان بلافاصله پس از درمان ارتودنسیهنگامى که دندان ها و ریشه های دندانی به موقعیت نهایی مطلوبشان حرکت داده شده اند زیاد می باشد ( در مدت کوتاه پس از حرکت ارتودنسی امکان برگشت بیشتر است )
در طی فرآیند حرکت دندان همان گونه که توسط متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) بیان می شود در نواحی تحت فشار تحلیل استخوان و در نواحی تحت کشش تشکیل استخوان روی می دهد نوع استخوانی که در نواحی تحت کشش تشکیل می شود یک ماده استخوانی نسبتا نرم وغیر تکامل یافته می باشد این استخوان متعاقبا به یک ساختار استخوانی بالغ و محکم تغییر می یابد تا فراهم آورنده یک پشتوانه استخوانی مستحکم تر باشد این روند در ارتودنسی یک فرآیند آهسته ای است که می تواند تا شش ماه به طول انجامد لذا واضح است که در تمام بیماران ارتودنسیمکانیسم نگهدارنده بلافاصله متعاقب برداشتن دستگاه ارتودنسی یک بخش مهم و اساسی طرح درمان می باشد
برگشت ارتودنسی هنگامی رخ می دهد که به دندان ها این اجازه داده شود که به خارج از موقعیتی که از خلال ارتودنسی حاصل آمده است مهاجرت نمایند مطالعات بیولوژیک متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) شواهدی را فراهم آورده اند که مشخص ساخته است هنگامی که به دندان ها نیروی ممتد و مداوم اعمال می شود در مقایسه با مواردی که از نیروهای متناوب استفاده می گردد تمایل به برگشت بیشتری در دندان ها وجود دارد این امر بدان دلیل است که نیروهای مداوم ارتودنسی دندان ها را از موقعیت اولیه شان بیشتر حرکت می دهد نتیجه این مساله افزایش پتانسیل دندان ها برای بازگشت به موقعیت اولیه شان می باشد
این پدیده انرژی ذخیره شده برگشت را می توان مخصوصا در مواردی که در آنها دندان ها نیازمند تصحیح چرخشی با ارتودنسی می باشند مشاهده کرد هنگامی که دندان ها دچار چرخش می شوند الیاف لثه کشیده می شود هر چقدر میزان چرخش بیشتر شود این الیاف بیشتر کشیده می شوند به هر حال روند تطابق الیاف با این کشیدگی آهسته بوده و نیازمند سپری شدن زمان قابل ملاحظه ای می باشد که از طریق جراحی بریدن الیاف لثه ای تسهیل می شود متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) در نظر دارد که این امر منجر به رها شدن ایاف لثه ای آزاد و فراهم شدن امکان اتصال مجدد این الیاف در یک حالتی که کمتر تحت کشیدگی باشد می گردد ارزیابی طولانی مدت ارتودنسی 4 تا 6 و 12 تا 14 ساله پس از درمان فعال بر این امر تاکید دارد عمل جراحی بریدن الیاف لثه ای در بهبود عدم برگشت نتایج درمان ارتودنسی موثر می باشد در این مطالعه معلوم شد که در مدت یک تا شش ماه متعاقب جراحی بریدن الیاف لثه ای آسیبی به بافتهای اطراف دندانی مشاهده نشد
پس بافت لثه ای به عنوان عامل دخیل در برگشت ارتودنسی در نظر گرفته می شود
فاکتور هایی که در بالا به آنها اشاره شد به عنوان فاکتورهای داخلی برگشت نتایج ارتودنسی در نظر گرفته می شود ولی متخصص ارتودنسی می داند این فاکتور ها بایستی از فاکتور های خارجی مانند رشد مداوم استخوان های صورت و نیروهای حاصل از عضلات و رابطه دندان های بالا و پایین تمیز داده شود
با وجود مطالعات زیادی که در طول سال ها برای تشخیص تمام متغیرها دخیل در برگشت ارتودنسی انجام شده است تا به امروز میزان به هم ریختگی دندان های قدامی پس از ارتودنسی هنوز غیرقابل پیش بینی و متغیر است و به نظر نمی رسد هیچ متغیر قبل از درمانی چه از لحاظ یافته های کلینیکی کست ها یا رادیوگرافی قبل و بعد از درمان به عنوان پیش گوکننده های مفید مطرح باشد
قانون سوم نیوتون در ارتودنسی
اصول و مفاهیم بیومکانیک ارتودنسی همیشه برای حرکت دادن دندان طراحی نمی شود در موارد ویژه ای هدفمتخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) ممکن است نگه داشتن موقعیت دندان های خاص در قوس باشد که این دندان ها به عنوان پایه برای کشیدن یا راندن سایر دندان ها به کار می روند چندین نوع پایه در ارتودنسی به کار می رود 1) پایه خارج دهانی که در آن از ساختار های استخوانی صورت استفاده می شود 2) پیچ های داخل دهانی که بینهایت پایدار می باشند 3) پایه های دندانی که از یک گروه دندان به عنوان پایه برای حرکت سایر دندان ها استفاده می شود
پایه دندانی را می توان به واسطه افزودن به تعداد دندان ها موجود در گروه دندان های پایه یا به واسطه ایجاد زاویه خاص در ناحیه دندان های پایه افزایش داد عموما هنگامى که که از تعداد دندان بیشترى ( سطح ریشه بیشتر ) برأى حرکت دادن دندان هاى کمتر ( سطح ریشه کمتر ) استفاده مى شود گروه دندان هاى کمتر بیشتر حرکت مى کنند
در حال حاضر تعداد بالغینى که در صدد درمان هاى ارتودنسىبر مى آیند رو به افزایش است در این گونه بیماران دستگاه هاى خارج دهانی جایگزین مناسب و کاربردى نمى باشند لذا متخصص ارتودنسى ( دکتر ارتودنسى ) بایستى از تمامى منابع موجود مانند درگیر نمودن و وارد کردن دندان هاى اضافه در درمان یا استفاده از پیچ هاى داخل دهانى و غیره استفاده نماید لذا در بالغین طراحى دندان هاى گروه پایه و دندان هاى گروه حرکت حائز اهمیت حیاتى مى باشد
مشکلات کلینیکی موجود در زمینه تصحیح ارتودنسی پوشش زیاد دندان های قدامی فک پایین توسط دندان های قدامی
متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) می تواند پوشش زیاد دندان های قدامی فک پایین توسط دندان های قدامی بالا را با ترکیبی از فشردن دندان های قدامی به داخل استخوان و یا با اعمال نیروی ارتودنسی جهت کمی خارج کردن دندان های خلفی از استخوان درمان نماید عقای و نظرات درمانی ارتودنسی برای درمان بیماران دارای پوشش زیاد دندان های قدامی فک پایین توسط دندان های قدامی بالا در طی ده سال گذشته به طور قابل ملاحظه ای تغییر کرده است که این امر به دلیل تاکید روزافزونی است که بر اهمیت زیبایی نمایان شدگی عمودی دندان های قدامی فک بالا در طی صحبت کردن معمولی و در وضعیت معمولی لب ها اعمال می شود در حالی که در گذشته فشردن دنادن های قدام بالا به داخل استخوان به عنوان سنگ بنای تصحیح پوشش زیاد دندان های قدامی فک پایین توسط دندان های قدامی بالا در نظر گرفته می شد که سبب نهفته شدن دندان های قدامی بالا در پشت لب بالا در حین صحبت می شود چنین خطایی مشخص نمی شود مگر اینکه متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) میزان نمایان شدگی دندان ها را در حین صحبت و موقع لبخند از نمای روبرو مرد بررسی ارتودنسی قرار دهد با افزایش سن بیمار و متعاقب آن افتادگی لب بالا و نمایان شدگی نازیبای دندانی در جوانی به طور قابل پیش بینی با گذشت سن بدتر می شود موقعیت مرجع عمودی ایده آل برای در نظر گرفتن جایگاه لبه دندان های قدامی بالا به منظور طرح ریزی درمان ارتودنسی در حالتی که لب ها در وضعیت معمول و استراحت می باشد مشخص می شود راهنمای کلینیکی این مساله برای متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) آن است که دندان های قدامی بالا را باید به نحوی در جهت عمودی حرکت داد که رابطه آنها با موقعیت در حال استراحت و معمولی لب نسبت به سن بیمار بهبود یابد در یک فرد بالغ جوانی که بین 20 تا 30 سال سن دارد حداقل باید 3 میلیمتر از دندان های قدامی بالا نمایان باشد برای فرد بالغ 30 تا 40 ساله حداقل 1/5 میلیمتر نمایان شدگی دندان های قدامی بالا و در یک فرد 40 تا 50 1 میلیمتر بایستی در حالت استراحت و معمولی لب ها دیده شود در بیماران بالای 50 تا 60 سال به طور طبیعی به هیچ وجه نباید دندان های قدامی بالا در وضعیت استراحت لب ها نمایان شود از نظر متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) موقعیت ایده آل برای بالغین هنگامی حاصل می شود که در موقعی که بیمار با جدیت مشغول صحبت کردن است دندان های طرفی فک بالا دیده شود موقعیت لب - دندان در وضعیت معمول باید به طور دایم در طول درمان ارتودنسی تحت نظر قرار گیرد از آنجا که هیچ متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) خواستار مسن تر به نظر رسیدن بیمار خود نسبت به سن واقعی اش نمی باشد لذا بررسی دقیق میزان نمایان شدگی دندانی حین صحبت کردن قبل از تصمیم گیری در مورد نیاز به فشردن دندان های قدامی به داخل استخوان در طی درمان های ارتودنسی از اهمیت خاصی برخوردار است در مواردی ترکیبی از ارتودنسی و افزایش طول تاج دندان با تکنیک های پروتزی و با لامینیت پرسلنی روش انتخابی برای درمان باشد از نظر زیبایی شناسی متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) در طیف وسیعی از بیماران با پوشش زیاد دندان های قدامی فک پایین توسط دندان های قدامی بالابهترین استراتژی درمان فشردن دندان های قدامی پایین به داخل استخوان و نه دندان های قدامی بالا می باشد ان مساله مخصوصا در مواردی که curve of spee ( قوس قدامی خلفی دندان ها ) به طور مشخص وجود دارد و هنگامی که شش دندان قدامی پایین در ابتدای درمان بالاتر از پلان اکلوزال فانکشنال قرار دارند موضوعیت می یابد اشتباه و خطای رایج در درمان ارتودنسی در بعد عمودی ایجاد یک خط لبخند مستقیم به جای قوس لبه دندان های قدامی بالا در هنگام لبخند می باشد احتمالا در ارتودنسی به صاف شدگی نا مطلوب قوس خنده کم بها داده می شود Ackerman متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) گزارش نموده اند که در 32% بیماران آنها در طی درمان درمان ارتودنسی دچار صاف شدگی لبه دندان ها هنگام لبخند شده اند یکی از دلایلی که چنین تغییراتی ممکن است از دید متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) مخفی ماند آن است که این حالت فقط موقعی قابل مشاهده است که بیمار از نمای روبرو مورد معاینه قرار گیرد نیل به توازی مطلوب بین دندان های قدامی بالا و لب پاین در حالت لبخند ممکن است به نظر دشوار برسد به هر حال از لحاظ کلینیک ارتودنسی این حالت را به راحتی می تواند در صورتی که دو دندان قدامی بالا از دو دندان کناریشان 0.5 - 1.5 میلیمتر طویل تر توسط متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) قرار گرفته شود ایجاد نمود
قوس لبخند و ارتودنسی
رابطه انحنای لبه دندان های قدامی فک بالا با انحنای لب پایین در هنگام لبخند را نیز مى توان از دیدگاه ارتودنسی به سه نوع تقسیم کرد موازی - مستقیم - معکوس در مطالعه ای که در لوس آنجلس توسط Tjan متخصص ارتودنسی ( دکتر ارتودنسی ) و همکارنش انجام شده مشخص شده که در درصد بالایی ٨٥٪ از افراد انحنای لبه دندان های قدامی بالا در هنگام لبخند موازی انحنای لب پایین مى باشد در ١٤٪ افداد به جای وضعیت انحناء یک خط مستقیم وجود داشته و فقط در ١٪ موارد انحنای لبه دندان های قدامی بالا با انحنای لب پایین معکوس است از آنجا که وضعیت توازی انحنای لبه دندان های قدامی بالا در هنگام لبخند با انحنای لب پایین یافته ای معمول در افرادی است که تحت درمان دندانپزشکی قرار نگرفته اند لذا نیل به این هدف نهایی برای زیبایی عینی در ارتودنسی باید رعایت شود انحنای لبخند مستقیم یا معکوس در ایجاد صورتی با جذابیت کمتر دخیل است انحنای معکوس به کرات با ساییدگی مشخص دندان های قدامی بالا همراه مى باشد
تعداد دندان های نمایان شده در لبخند
در مطالعه ای که در لوس آنجلس انجام گرفت مشخص شد که در یک لبخند معمولی در بالغین جوان شش تا ده دندان نمایان مى شود در ٤٥٤ نمونه ارتودنسی مورد مطالعه تعداد دندان های نمایان شده در لبخند کامل به قرار زیر بود ٧٪ شش دندان و در ٤٨/٥٪ هشت دندان و در ٤٠/٥٪ افراد ده دندان در نهایت در ٤٪ دوازده دندان